Dvadesetak kilometara od Pirota, na putu ka Knjaževcu, na levoj obali reke Temštice u selu Temska, nalazi se manastir svetog velikomučenika Georgija. Manastir je dobio ime po srednjevekovnom gradu- tvrđavi Temac, koji se nalazio u državi despota Stefana Lazarevića. Manastir je podignut na temeljima starijeg hrama iz XI veka, a zadužbina je porodice Dejanović iz XIV veka. Osnova Crkve je sažeti upisani krst, sa osmostranim kubetom koje nose lukovi i jedna je od najstarijih crkava ovog tipa. Manastir je prepravljan, dograđivan i živopisan u više navrata.
Crkva je prvi put živopisana 1576. godine, trudom igumana Zaharije. Na istočnom zidu priprate nalazi se natpis o zidanju priprate, a godina koja se pominje je 1654. Priprata je iste godine i oslikana, a oslikavanje je prema zapisu trajalo svega četrdeset dana od 5. septembra do 15. oktobra 1654. godine, u vreme igumana Simeona.
Manastir su poharali Mađari 1692. godine, koji su proterali monahe, a okolna sela opljačkali i spalili. Manastir je posle ove pošasti posetio vladika sofijski Teoklit. Po njegovom blagoslovu 1699. godine iz Ilijinskog manastira iz Sofije dolazi iguman Partenije, rodom iz sela Temska, koji obnavlja Crkvu i konake i podiže manastirsku česmu. Obnovljeni manastir osvećen je 1703. godine, a iguman Partenije upokojio se u manastiru 1726. godine, gde je i sahranjen.
Ikonostas u hramu, delo nepoznatog zografa, naslikan je u vreme igumana Visariona, posle 1735. godine. U ovom manastiru je od 1760. do 1764. godine radila škola, kojom je upravljao jeromonah Kirilo Živković, potonji vladika pakrački. Manastir su krajem XVIII veka opustošili Turci. Ostao je ruiniran sve do 1836. godine, kada sa Svete Gore iz manastira Hilandara u njega dolazi iguman Kesarije, koji je u ovom manastiru proveo preko 40 godina. Obnovio je manastirsku Crkvu i podigao konak i u njemu osnovao školu u kojoj je podučavao pismenosti srpsku decu. Iguman Kesarije ubijen je 1876. godine od Čerkeza i Arnauta, kada je i delimično spaljen manastirski konak. Iguman Kesarije je sahranjen sa severne strane Crkve.
Nakon oslobođenja Južnih krajeva 1878. godine, manastir je ponovo obnovljen, ali je nakon Prvog svetskog rata opusteo. Od 1918. do 1922. godine, o manastiru se starao mesni paroh Novica Popović. 1924. godine, manastir je iz muškog preobražen u ženski, a u njega su se uselile ruske monahinje. One su u manastiru podigle novi konak. Treći konak podignut je u novije vreme i osvećen 2000. godine od strane episkopa niškog gospodina Irineja.
8. marta 1948. godine manastir je stavljen pod zaštitu Države, pod rednim brojem SK 212, kao Kulturno dobro od velikog značaja.
