Jedna od glavnih odlika srpskog Pravoslavlja, a koja nije karakteristična za ostali hrišćanski svet jeste upravo krsna slava.
Pre primanja hrišćanstva Srbi su bili mnogobožački narod. Pored vrhovnog boga Peruna, koga su svi poštovali, svaki dom je imao i svoje domaće božanstvo. Po prirodi sentimentalni i vezani za svoje domaće navike i običaje, u susretu sa hrišćanstvom, Srbi su se najteže odricali tih domaćih božanstava.
Mudri i praktični Nemanjin sin, Sveti Sava, mnogobožačke idole zamenio je velikim hrišćanskim svetiteljima Crkve Hristove. Tako veliki hrišćanski svetitelji postadoše zaštitnici i pomoćnici srpskih domova, crkava, manastira, porodica, plemena, sela, gradova pa čak i čitavih pokrajina i oblasti.
Crkva je imajući u vidu praktične razloge savetovala i preporučivala porodicama koje svetitelje da uzimaju za svoju krsnu slavu. Velika većina krsnih slava se praznuje u jesen, zimu i proleće kada je manje radova u njivi, pošto su Srbi bili narod koji se najviše bavio zemljoradnjom i stočarstvom.
Značaj krsne slave
Slavljenje krsne slave je ostala jedina, neprekinuta tradicija kod Srba od vremena pokrštavanja do danas. Mnogo je što-šta promenilo u narodnom životu i običajima, ali se slava sačuvala kao najveća svetinja našeg naroda.
Srbin je slavio krsnu slavu u najslavnijim danima svoje istorije, ali isto tako i u toku petovekovnog robovanja pod Turcima. Slavljenja je slava u vreme i nevreme, u ratu i u izgnanstvu, u tamnici i bolnici, u žalosti i radosti, u bedi i u bogatstvu. Naši vojnici su u jeku najžešćih bitaka u rovu lomili bajati vojnički hleb, pevali tropar svoje slave, palili komadić voštanice koji su od kuće poneli, molili se Bogu za pomoć i srećnije dane.
Pročitajte: Kako se nasleđuje i kada se preuzima krsna slava od oca?
Posle II svetskog rata u vreme neviđene bezbožničke i antiverske propagande Srbi se nisu odricali svoje slave. Danas možemo slobodno reći da je krsna slava sačuvala pravoslavnu veru i tradiciju u našem narodu.
